[SF/NC] DESIRE BNYOUNG CUT 3 : LIBRARY
"รู้อะไร ช่วยอะไร อย่านะ นี่มันห้องสมุด"
จินยองรีบตอบสวนกลับ เพราะมันเป็นไปได้ที่แจบอมจะทำแบบนั้นกับเขาอีก แต่นี่มันห้องสมุดที่อยู่ในที่สาธารณะที่เสี่ยงต่อคนจับได้มากๆ แม้ว่าที่นี่จะเงียบ แต่ก็เสี่ยงคนมาเจออยู่ดี เพราะขนาดเขายังมาเจอ 2 คนนั้นมาแอบมีอะไรกันบนชั้นนี้เลย!
แจบอมขยับตัวเข้ามาใกล้จนจินยองสัมผัสได้ถึงส่วนกลางลำตัวของแจบอมที่เสียดสีเล็กน้อยกับความคับแน่นภายใต้กางเกงของเขา แจบอมเล็มเลียใบหูและติ่งหูนิ่มๆของเขา กดจูบเบาๆบริเวณใต้กกหูนั้น จินยองขยับหน้าหนีเล็กน้อยเพราะรู้สึกจั๊กจี้ ซึ่งทำให้แจบอมกดจูบลงหนักกว่าเดิม แจบอมลากริมฝีปากอุ่นลงมาที่ต้นคอ กดจูบลงไปที่ลำคอขาว ทุกสัมผัสนั้นทำให้จินยองเผลอหลับตาหลงไหลไปกับสัมผัสนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่ามือของแจบอมอีกข้างได้ไปอยู่ที่กางเกงนักเรียนของเขา แจบอมใช้มือเดียวปลดออกได้อย่างชำนาญโดยที่ปากของเขายังประโลมให้จินยองหลงกับสัมผัสที่อ่อนโยนแบบนั้น
"จะ จะทำอะไร"
จินยองผละหน้าหลบออกมา มือนึงยึดแขนแจบอมเอาไว้เพื่อให้หยุดการกระทำนั้น
"ช่วยไง"
"ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องกา....อื้อ!"
แจบอมประกบปากลงไปปากอิ่มที่กำลังจะเถียงเขา ทำให้จินยองหยุดพูดไปทันที
"ต่อจากนี้ห้ามส่งเสียงนะ เพราะที่นี่คือห้องสมุด ห้ามใช้เสียง"
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงเร้าอารมณ์ ยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยยังไม่ทันทีจินยองจะค้านหรือถามอะไร แจบอมยกมือกดหัวจินยองให้ซุกต้นคอเขาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็รูดซิปกางเกงนักเรียนออกแล้วล้วงเข้าไปสัมผัสแก่นกายขนาดพอดี พอมือหนานั้นสัมผัสกับแก่นกายที่กำลังแข็งขืนสู้มืออยู่นั้น จินยองต้องส่งเสียงร้องครางออกมา แต่เขาจะส่งเสียงแบบนั้นออกมาไม่ได้ เลยทำได้แค่กลั้นเสียงเอาไว้กับซอกคอของแจบอมและยกมือขึ้นมาจับแขนแจบอมแน่น
"อื้ออออ"
"เดี๋ยวจะช่วยให้เสร็จไวๆนะ"
แจบอมพูดเบาๆแล้วใช้มือชักรูดแก่นกายจินยองอย่างรวดเร็ว จินยองรู้สึกเสียวและร้องครางออกมา แต่เสียงถูกปิดไว้กับซอกคอแจบอม ไม่งั้นเสียงของเขามันจะดังจนคนอื่นอาจจะดังไปถึงชั้นล่างก็ได้
หัวใจของจินยองเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นหลายอย่าง ทั้งเต้นรัวเร็วจากการกระทำของแจบอม จากอาการความต้องการของเขาอยู่แล้ว และจากที่ตื่นเต้นเพราะทำอะไรแบบนี้ในที่สุ่มเสี่ยงคนจับได้ จนเขาหายใจหอบรดต้นคอแจบอมอยู่อย่างงั้น
และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้แล้ว...
เป็นหน้าที่ของมือแจบอมที่กำลังควบคุมเขาอยู่...
แจบอมชักรูดแก่นกายรัวเร็วขึ้นอีกจนจินยองเริ่มรู้สึกทรงตัวไม่อยู่ มือเล็กนั้นขยำแขนเสื้อแจบอมจนมันยับไปหมด เม้มปากตัวเองแน่นแล้วกดปากตัวเองกับซอกคอแจบอมแรงกว่าเดิมเพื่อกลั้นเสียงตัวเอง
"ฮื้ออ อื้ออ"
จินยองรู้สึกใกล้จะปลดปล่อย แจบอมก็ยังคงใช้มือทำหน้าที่ได้ดีจนสุดท้ายจินยองก็ปลดปล่อยออกมาโดยที่แจบอมยังกำส่วนหัวเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้น้ำนั้นเลอะกระจายไปทั่ว มันเลยไหลไปตามมือของแจบอมจนถึงท่อนแขน ใบหน้าของจินยองซบลงที่ไหล่กว้างอย่างหมดแรง เพราะคงมาจากที่เขากลั้นเสียงเอาไว้ แจบอมเลยใช้มืออีกข้างจับตัวจินยองไว้เพื่อให้ยังยืนอยู่ได้ แล้วจินยองก็ผละหน้าออกมาจากซอกคอ หอบหายใจแรงเอาตัวพิงกับชั้นหนังสือด้านหลัง แล้วสายตาก็เหลือบไปมองแก่นกายของเขาที่แจบอมยังจับอยู่ จินยองตกใจที่น้ำของเขามันไหลออกมาเยอะมากจนเลอะแขนแจบอมไปหมดแล้ว จินยองเลยแกะมือแจบอมให้ออกไปแล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เขาพกมาทุกวันและมันเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่สามารถเช็ดได้เอามาเช็ดมือเช็ดแขนของแจบอมให้หมด
แจบอมมองการกระทำของจินยองที่ดูจะเป็นห่วงว่ามันเลอะแขนเขาไปมาก จินยองมีสีหน้าที่รู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด แต่จินยองก็ค่อยๆเช็ดทำความสะอาดจนหมด พลิกแขนของเขาไปมาเพื่อเช็คสำรวจว่าออกหมดรึยัง
"ขะ ขอโทษ" จินยองพูดเบาๆอย่างรู้สึกอายและรู้สึกผิด แจบอมไม่ตอบอะไร แต่คว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือจินยองแล้วก้มลงไปสำรวจที่พื้นว่ามันได้หยดลงไปรึเปล่า แต่ก่อนที่เขาจะก้มลงไปมองพื้น สายตาของเขาก็ไปสบกับน้ำสีขาวขุ่นที่ปริ่มออกมาเล็กน้อยจากแก่นกายของจินยอง แจบอมเลยใช้ลิ้นแลบเลียดูดกลืนตรงบริเวณส่วนหัวแก่นกายของจินยองจนมันหมดไป จินยองช็อกกับการกระทำของแจบอมที่มาทำแบบนี้ ยังไม่ทันจะผลักแจบอมให้ออกไป แต่แจบอมก็ดูดกลืนไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วแจบอมก็ก้มลงไปสำรวจพื้นเพื่อดูว่าหยดตรงไหนหรือไม่ จินยองเลยรีบใส่กางเกงและแต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนเดิม ลงมานั่งแล้วคว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือแจบอมกลับมาเหมือนเดิม ก้มมองพื้นบริเวณรอบๆว่ามันหยดตรงไหนบ้างเพื่อที่เขาจะได้เช็ดทำความสะอาด
"เร็วๆ เดี๋ยวมีคนขึ้นมา"
แจบอมพูดสั่ง ยืนล้วงกระเป๋าพิงตู้ชั้นหนังสือมองจินยองเช็ดอยู่แบบนั้น จินยองไม่ตอบอะไร แต่รีบสำรวจรีบทำความสะอาด จนเขามั่นใจว่ามันหมดแล้ว ลุกขึ้นมายืนเหมือนเดิมแล้วก็จะเดินออกไปจากชั้น 2 นี้ แต่แจบอมรั้งแขนกลับมาก่อน
"เดี๋ยวมีเรื่องจะคุยด้วย จริงจัง ไม่ต้องหนี"
แจบอมพูดเสียงเรียบ จนจินยองสัมผัสได้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริงจังจริงๆ แต่เขาไม่อยากอยู่ใกล้แจบอมแล้วตอนนี้ ไม่งั้นอาการมันจะกำเริบและต้องการขึ้นมาอีก...
เพราะร่างกายของเขาตอนนี้ มันกำลังจะหลงไปกับสัมผัสของแจบอมแล้ว...
มีต่อที่เด็กดีนะคะ :)
กลับเด็กดี >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1723800&chapter=4
จินยองรีบตอบสวนกลับ เพราะมันเป็นไปได้ที่แจบอมจะทำแบบนั้นกับเขาอีก แต่นี่มันห้องสมุดที่อยู่ในที่สาธารณะที่เสี่ยงต่อคนจับได้มากๆ แม้ว่าที่นี่จะเงียบ แต่ก็เสี่ยงคนมาเจออยู่ดี เพราะขนาดเขายังมาเจอ 2 คนนั้นมาแอบมีอะไรกันบนชั้นนี้เลย!
แจบอมขยับตัวเข้ามาใกล้จนจินยองสัมผัสได้ถึงส่วนกลางลำตัวของแจบอมที่เสียดสีเล็กน้อยกับความคับแน่นภายใต้กางเกงของเขา แจบอมเล็มเลียใบหูและติ่งหูนิ่มๆของเขา กดจูบเบาๆบริเวณใต้กกหูนั้น จินยองขยับหน้าหนีเล็กน้อยเพราะรู้สึกจั๊กจี้ ซึ่งทำให้แจบอมกดจูบลงหนักกว่าเดิม แจบอมลากริมฝีปากอุ่นลงมาที่ต้นคอ กดจูบลงไปที่ลำคอขาว ทุกสัมผัสนั้นทำให้จินยองเผลอหลับตาหลงไหลไปกับสัมผัสนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่ามือของแจบอมอีกข้างได้ไปอยู่ที่กางเกงนักเรียนของเขา แจบอมใช้มือเดียวปลดออกได้อย่างชำนาญโดยที่ปากของเขายังประโลมให้จินยองหลงกับสัมผัสที่อ่อนโยนแบบนั้น
"จะ จะทำอะไร"
จินยองผละหน้าหลบออกมา มือนึงยึดแขนแจบอมเอาไว้เพื่อให้หยุดการกระทำนั้น
"ช่วยไง"
"ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องกา....อื้อ!"
แจบอมประกบปากลงไปปากอิ่มที่กำลังจะเถียงเขา ทำให้จินยองหยุดพูดไปทันที
"ต่อจากนี้ห้ามส่งเสียงนะ เพราะที่นี่คือห้องสมุด ห้ามใช้เสียง"
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงเร้าอารมณ์ ยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยยังไม่ทันทีจินยองจะค้านหรือถามอะไร แจบอมยกมือกดหัวจินยองให้ซุกต้นคอเขาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็รูดซิปกางเกงนักเรียนออกแล้วล้วงเข้าไปสัมผัสแก่นกายขนาดพอดี พอมือหนานั้นสัมผัสกับแก่นกายที่กำลังแข็งขืนสู้มืออยู่นั้น จินยองต้องส่งเสียงร้องครางออกมา แต่เขาจะส่งเสียงแบบนั้นออกมาไม่ได้ เลยทำได้แค่กลั้นเสียงเอาไว้กับซอกคอของแจบอมและยกมือขึ้นมาจับแขนแจบอมแน่น
"อื้ออออ"
"เดี๋ยวจะช่วยให้เสร็จไวๆนะ"
แจบอมพูดเบาๆแล้วใช้มือชักรูดแก่นกายจินยองอย่างรวดเร็ว จินยองรู้สึกเสียวและร้องครางออกมา แต่เสียงถูกปิดไว้กับซอกคอแจบอม ไม่งั้นเสียงของเขามันจะดังจนคนอื่นอาจจะดังไปถึงชั้นล่างก็ได้
หัวใจของจินยองเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นหลายอย่าง ทั้งเต้นรัวเร็วจากการกระทำของแจบอม จากอาการความต้องการของเขาอยู่แล้ว และจากที่ตื่นเต้นเพราะทำอะไรแบบนี้ในที่สุ่มเสี่ยงคนจับได้ จนเขาหายใจหอบรดต้นคอแจบอมอยู่อย่างงั้น
และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้แล้ว...
เป็นหน้าที่ของมือแจบอมที่กำลังควบคุมเขาอยู่...
แจบอมชักรูดแก่นกายรัวเร็วขึ้นอีกจนจินยองเริ่มรู้สึกทรงตัวไม่อยู่ มือเล็กนั้นขยำแขนเสื้อแจบอมจนมันยับไปหมด เม้มปากตัวเองแน่นแล้วกดปากตัวเองกับซอกคอแจบอมแรงกว่าเดิมเพื่อกลั้นเสียงตัวเอง
"ฮื้ออ อื้ออ"
จินยองรู้สึกใกล้จะปลดปล่อย แจบอมก็ยังคงใช้มือทำหน้าที่ได้ดีจนสุดท้ายจินยองก็ปลดปล่อยออกมาโดยที่แจบอมยังกำส่วนหัวเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้น้ำนั้นเลอะกระจายไปทั่ว มันเลยไหลไปตามมือของแจบอมจนถึงท่อนแขน ใบหน้าของจินยองซบลงที่ไหล่กว้างอย่างหมดแรง เพราะคงมาจากที่เขากลั้นเสียงเอาไว้ แจบอมเลยใช้มืออีกข้างจับตัวจินยองไว้เพื่อให้ยังยืนอยู่ได้ แล้วจินยองก็ผละหน้าออกมาจากซอกคอ หอบหายใจแรงเอาตัวพิงกับชั้นหนังสือด้านหลัง แล้วสายตาก็เหลือบไปมองแก่นกายของเขาที่แจบอมยังจับอยู่ จินยองตกใจที่น้ำของเขามันไหลออกมาเยอะมากจนเลอะแขนแจบอมไปหมดแล้ว จินยองเลยแกะมือแจบอมให้ออกไปแล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เขาพกมาทุกวันและมันเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่สามารถเช็ดได้เอามาเช็ดมือเช็ดแขนของแจบอมให้หมด
แจบอมมองการกระทำของจินยองที่ดูจะเป็นห่วงว่ามันเลอะแขนเขาไปมาก จินยองมีสีหน้าที่รู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด แต่จินยองก็ค่อยๆเช็ดทำความสะอาดจนหมด พลิกแขนของเขาไปมาเพื่อเช็คสำรวจว่าออกหมดรึยัง
"ขะ ขอโทษ" จินยองพูดเบาๆอย่างรู้สึกอายและรู้สึกผิด แจบอมไม่ตอบอะไร แต่คว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือจินยองแล้วก้มลงไปสำรวจที่พื้นว่ามันได้หยดลงไปรึเปล่า แต่ก่อนที่เขาจะก้มลงไปมองพื้น สายตาของเขาก็ไปสบกับน้ำสีขาวขุ่นที่ปริ่มออกมาเล็กน้อยจากแก่นกายของจินยอง แจบอมเลยใช้ลิ้นแลบเลียดูดกลืนตรงบริเวณส่วนหัวแก่นกายของจินยองจนมันหมดไป จินยองช็อกกับการกระทำของแจบอมที่มาทำแบบนี้ ยังไม่ทันจะผลักแจบอมให้ออกไป แต่แจบอมก็ดูดกลืนไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วแจบอมก็ก้มลงไปสำรวจพื้นเพื่อดูว่าหยดตรงไหนหรือไม่ จินยองเลยรีบใส่กางเกงและแต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนเดิม ลงมานั่งแล้วคว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือแจบอมกลับมาเหมือนเดิม ก้มมองพื้นบริเวณรอบๆว่ามันหยดตรงไหนบ้างเพื่อที่เขาจะได้เช็ดทำความสะอาด
"เร็วๆ เดี๋ยวมีคนขึ้นมา"
แจบอมพูดสั่ง ยืนล้วงกระเป๋าพิงตู้ชั้นหนังสือมองจินยองเช็ดอยู่แบบนั้น จินยองไม่ตอบอะไร แต่รีบสำรวจรีบทำความสะอาด จนเขามั่นใจว่ามันหมดแล้ว ลุกขึ้นมายืนเหมือนเดิมแล้วก็จะเดินออกไปจากชั้น 2 นี้ แต่แจบอมรั้งแขนกลับมาก่อน
"เดี๋ยวมีเรื่องจะคุยด้วย จริงจัง ไม่ต้องหนี"
แจบอมพูดเสียงเรียบ จนจินยองสัมผัสได้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริงจังจริงๆ แต่เขาไม่อยากอยู่ใกล้แจบอมแล้วตอนนี้ ไม่งั้นอาการมันจะกำเริบและต้องการขึ้นมาอีก...
เพราะร่างกายของเขาตอนนี้ มันกำลังจะหลงไปกับสัมผัสของแจบอมแล้ว...
มีต่อที่เด็กดีนะคะ :)
กลับเด็กดี >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1723800&chapter=4
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น