[SF/NC] DESIRE BNYOUNG CUT 4 : CAMP

“ช่วยนะ”

แจบอมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูจินยองอีกครั้ง และขบเม้มใบหูนั้นเบาๆจนจินยองรู้สึกหวิวไปทั้งร่างกาย แจบอมเลื่อนมือเข้าไปล้วงแก่นกายขนาดพอดีที่แจบอมคุ้นเคย นวดคลึงมันเบาๆอย่างเอ็นดูต่อเจ้าของแก่นกายนี้ที่แจบอมกำลังคิดว่ากลั้นเสียงตัวเองไว้อยู่ เพราะเห็นขยับตัวแล้วก้มหัวจนจมหายไป แจบอมยังคงนวดคลึงอยู่แบบนั้นจนสัมผัสได้ว่าบริเวณส่วนหัวเริ่มชื้นแฉะ

“ฮื่อออ ฮึ่มมม”

จินยองเผลอหลุดเสียงครางที่น่าอายออกมา จินยองตกใจเลยรีบกัดปากตัวเองแล้วกลั้นเสียงกับความเสียวที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แล้วจู่ๆแจบอมก็จับตัวจินยองให้พลิกมาหาฝั่งที่เขา จินยองตาเบิกกว้างเพราะตกใจ แล้วก็ถูกขโมยจูบแบบไม่ทันตั้งตัว

“เขยิบมานี่”

แจบอมยังพูดด้วยเสียงกระซิบเพราะตอนนี้ทุกคนนอนหมดแล้ว แจบอมเขยิบตัวเองให้อยู่สูงกว่าจินยองเล็กน้อย แล้วสอดแขนเข้าไปรองที่คอจินยอง แล้วจับหัวจินยองให้เข้ามาที่ซอกคอของเขา เท่ากับว่าตอนนี้ร่างกายของแจบอมและจินยองแนบชิดกันจนแทบไม่เหลือพื้นที่ จินยองไม่สามารถจะขัดขืนได้เพราะไม่งั้นมันอาจจะมีคนตื่นมาคิดว่าเขาทำอะไรกัน เพราะทุกอย่างตอนนี้เกิดภายใต้ผ้าห่มที่คลุมพวกเขาบวกกับไฟที่มืดสนิท และร่างกายแจบอมที่ค่อนข้างหนาและใหญ่ ก็พอจะบดบังร่างกายและการกระทำกับคนตัวเล็กกว่าได้

แจบอมใช้มือข้างที่เหลือ สอดเข้าไปที่หว่างขาของจินยอง ปรับเป็นนิ้วควานหาช่องทางจนสัมผัสเจอ ค่อยๆสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไป แล้วค่อยเพิ่มเข้าไปอีกนิ้ว ขยับเข้าออกช้าๆจนสัมผัสถึงจุดสำคัญของจินยองที่ทำเอาจินยองต้องครางออกมาเล็กน้อย

“ฮื่อออ ฮรึกกกก อื้มมมมม”

จินยองพยายามกลั้นเสียงครางที่น่าอายกับซอกคอของแจบอม แจบอมขยับนิ้วเข้าออกที่ช่องทางอ่อนนุ่มและตอดรัดเขาเป็นอย่างดีเร็วขึ้น จินยองเริ่มทนไม่ไหว ยกมือขึ้นมากอดตัวแจบอม ใช้เล็บจิกลงไปที่หลังแล้วเม้มปากบดกับซอกคอของแจบอมเพื่อระบายความเสียวนี้ จินยองจะส่งเสียงดังหรือขยับตัวมากไม่ได้ ไม่งั้นอาจจะถูกสงสัย ในใจของจินยองตอนนี้มันเต้นรัวไปหมดจากการกระทำของแจบอมที่ทำในที่เงียบและท่ามกลางเพื่อนร่วมห้อง รวมถึงความเสียวจากที่แจบอมกระทำอยู่เช่นกัน

“อื้ออออ ฮืมมมมมม”

แจบอมยังคงทำหน้าที่ได้ดี มืออีกข้างนั้นยกขึ้นมาลูบหัวจินยองอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมให้อดทนและกดหัวให้เข้าใกล้ซอกคอเขาอีก แจบอมขยับนิ้วเข้าออกจนคิดว่าถึงเวลาที่สมควรแล้ว แจบอมถอนนิ้วที่เปียกชุ่มออกมาแล้วเขยิบสะโพกตัวเองให้ถอยห่างจากแก่นกายของจินยองที่ตอนนี้แข็งจนเขาก็รู้สึกแบบเดียวกับจินยองออกมาให้มีพื้นที่ แล้วใช้มือใหญ่นั้นชักรูดแก่นกายของจินยอง โดยแจบอมขยับมือช้าๆ เพราะถ้าขยับเร็วจินยองอาจจะส่งเสียงดังลั่นเพราะความเสียวก็ได้

อดทนหน่อยละกันนะจินยอง...

จินยองพยายามกลั้นเสียงจนน้ำตาไหลออกมา แล้วเผลอขบเม้มที่ซอกคอแจบอมเพื่อกลั้นเสียงตัวเองจนน่าจะเกิดรอยแล้ว แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ จินยองกอดรัดและลงแรงใช้เล็บจิกแผ่นหลังแจบอมมากขึ้น ตอนนี้เขาแทบไม่คำนึงถึงเพื่อนร่วมห้องที่นอนอยู่ห้องเดียวกันแล้ว

จินยองรู้สึกตัวเองหายใจหอบเร็วมากขึ้น มันใกล้ที่ตัวเองจะปลดปล่อยแล้ว แต่ถ้าปลดปล่อยตอนนี้มันจะต้องเลอะผ้าห่มของที่พักแน่ๆ จินยองเลยตบหลังแจบอมเพื่อเป็นสัญญาณให้แจบอมถอยออกไป จินยองถอยหน้าออกมาจากซอกคอแล้วกำลังจะลุกขึ้นมานั่งเพื่อหยิบทิชชู่ แต่แจบอมใช้แขนแกร่งตัวเองกดจินยองให้ลงไปนอนอีกครั้ง และสิ่งที่จินยองไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

แจบอมนอนถอยร่นตัวเองให้ใบหน้าตัวเองอยู่ที่แก่นกายนั้น จับสะโพกกลมให้หันมาด้านข้าง ถ้าสมมติคนที่ตื่นมาเห็นตอนนี้อาจจะคิดว่าเขานอนดิ้น แต่จริงๆแล้วเขากำลังใช้ปากครอบงำแก่นกายนั้นลงไป แจบอมไม่สามารถขยับหัวได้มากไม่งั้นอาจจะถูกจับสังเกตถ้ามีใครตื่นมา เขาจึงอยู่นิ่งๆแต่ใช้ลิ้นนั้นละเลงบนส่วนหัวที่ปริ่มน้ำออกเริ่มมากแล้ว ขยับเข้าออกเล็กน้อย โลมเลียแก่นกายในโพรงปากอุ่นนั้นเท่าที่จะทำได้ จินยองตกใจมาก พยายามดันหัวแจบอมออกไปแต่แจบอมกลับใช้ปากโลมเลียเร็วขึ้นจนสุดท้ายจินยองก็ปลดปล่อยออกมาเต็มโพรงปากแจบอม

จินยองรีบลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่ต้องกลัวคนสงสัยแล้ว จินยองใช้มือตัวเองไปรองที่ปากแจบอมเอาไว้ให้คายออกมา ส่วนอีกมือนึงวุ่นหากับทิชชู่เพื่อให้แจบอมคายใส่ แต่สิ่งที่จินยองสัมผัสได้คือใบหน้าที่ขยับเหมือนกลืนสิ่งนั้นลงไปแล้ว! จินยองช็อกมากถึงมากที่สุด แจบอมกล้าทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง แจบอมลุกขึ้นมานั่งบ้าง แล้วคว้าทิชชู่จากมือจินยองไปเช็ดปากตัวเอง จินยองยังคงหายใจแรงและหัวใจเต้นรัวจากการปลดปล่อยและจากการที่แจบอมกลืนน้ำของเขาลงไปแบบนั้น เขาอยากจะโวยวายประท้วงมากแต่ตอนนี้คือทำไม่ได้ ทุกคนกำลังนอน และถ้ามีเสียงคงจับสังเกตได้แน่ๆ จินยองเลยผ่อนลมหายใจออกมายาวๆเพื่อให้ปรับการหายใจให้เป็นปกติ จ้องมองคนตรงหน้าที่เขามองเห็นเลือนลางจากแสงที่มาจากด้านนอกเล็กน้อยในตอนนี้ เอื้อมมือออกจับริมฝีปากหยักที่ทำให้เขาเมื่อครู่ เขาอยากจะใช้นิ้วล้วงเข้าไปเอาสิ่งๆนั้นออกมาจริงๆ!

ทำไม ทำไมต้องทำให้เขาถึงขนาดนี้แจบอม....

ทั้งสองคนมองหน้ากันผ่านความมืดมิดในห้องโดยไม่มีคำพูดใดๆ ซึ่งจินยองอยากจะพูดแทบใจจะขาดแต่มันไมได้ เลยเป็นฝ่ายล้มตัวลงไปนอนหันเข้าผนัง จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เหมือนเดิม แล้วจินยองรู้สึกว่าแจบอมก็ลงมานอนแล้วเหมือนกัน

จู่ๆจินยองก็ถูกพลิกตัวกลับมาอีกครั้ง แล้วถูกริมฝีปากหยักประกบลงบนฝีปากอิ่ม แจบอมเริ่มใช้ลิ้นดุนดันกลีบปากอิ่มให้เผยออกแต่จินยองยังคงปิดปากแน่น แจบอมเลยสอดมือเข้าไปเสื้อจินยองแล้วใช้นิ้วหัวแม่โป้งกลึงจุกเล็กนั้นไปมาจนจินยองรู้สึกโอนอ่อน เผลอเปิดปากให้แจบอมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนั้นได้ จินยองที่ไม่เคยมีประสบการณ์จึงทำได้แค่ให้แจบอมควบคุมในโพรงปากนั้นไป แล้วเขารู้สึกถึงความคาวเล็กน้อยจากน้ำของเขาที่ปลดปล่อยในโพรงปากแจบอม และจู่ๆจินยองก็ใช้ลิ้นเล็กๆนั้นตอบสนองแจบอมบ้างเพราะเขารู้สึกว่าเขาควรรับผิดชอบและแบ่งสิ่งนั้นให้ตัวเองรับรู้บ้าง

เพราะแจบอมเสียสละใช้ปากทำให้เขาขนาดนั้น แถมยังกลืนกินไปแบบนั้น...

มันเกินไปแล้ว...

แจบอมกับจินยองแลกลิ้นกันไปมาโดยที่มือใหญ่นั้นยังคงกลึงปัดป่ายจุกเล็กจนแข็งชันขึ้นมา จินยองเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทันเลยเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน หอบหายใจแรงและเหลือบมองคนตัวโตที่นอนตะแคงข้างจนบังมิดไม่เห็นเพื่อนที่นอนอยู่ด้านหลังแจบอมเลย

จินยองไม่เห็นว่าแจบอมทำหน้ายังไงตอนนี้เพราะห้องมืด แต่จินยองตอนนี้หน้าเห่อร้อน ใจเต้นแรงและเหงื่อออกเหมือนคนไปวิ่งมา 10 โลได้ แต่ถึงเขาไม่รู้ว่าแจบอมทำหน้ายังไง แต่เขาสัมผัสได้ว่าแจบอมกำลังมองเขาอยู่

“จะนอนยัง”

แจบอมถามเสียงเบาด้วยน้ำเสียงเหมือนถามเพื่อนทั่วไป จินยองไม่ตอบอะไร แต่ขยับตัวให้ตัวเองนอนในท่าสบายแล้วจัดแจงผ้าห่มให้เป็นปกติ แต่เพราะอะไรไม่รู้ คราวนี้จินยองเลือกที่จะไม่หันหลังให้แจบอมแล้ว พยายามสบตากับแจบอมที่เขาเดาว่าสายตาแจบอมน่าจะอยู่ที่นี่ แล้วจินยองก็ผงกหัวก้มลงมาเล็กน้อยเพื่อแทนคำขอบคุณที่แจบอมช่วยเหลือเขาในวันนี้โดยไม่มีคำพูดใดๆ แล้วจินยองก็หลับตาลงไป

แจบอมเห็นคนตัวเล็กกว่านิ่งไปแล้ว แอบเขยิบเข้าไปดูใกล้ๆก็เห็นว่าหลับตาและหายใจสม่ำเสมอ น่าจะหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อย แจบอมยกมือขึ้นเสยผมหน้าม้าบนใบหน้าหวานให้ขึ้นไป เขาสัมผัสถึงความชื้นจากเหงื่อที่ออกมาของจินยอง แจบอมเลยใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่หลงเหลืออย่างแผ่วเบาลากผ่านจากหน้าผากมายังขมับของจินยอง

ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นในความมืดของห้อง….

ทุกอย่างเกิดขึ้นภายใต้ผ้าห่ม….

ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความเงียบ….

และทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยหัวใจของคนทั้งสอง....

มีต่อที่เด็กดีนะคะ :)

กลับเด็กดี >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1723800&chapter=5